کسب‌وکارهای نوپا:گوجه فرنگی در ایران تا دوران قاجار ناشناخته بود. دوست محمد خان معیر الممالک برای اولین بار در سال ۱۳۰۰ هجری قمری بذر این گیاه را در کیسه ای ریخت و آن را از فرانسه به ایران آورد و برای اولین تجربه در مزارع باغ فردوس کاشت.

شرح این واقعه توسط دوستعلی خان معیر الملک نوشته شده است. پسر دوست محمد خان معیر الملک ، در کتاب رجال عصر ناصری چنین آمده است:

عبدالصمد میرزا عزالدوله ، برادر ناصرالدین شاه ، تابستان یک بار برای بازدید از باغ فردوس در حوالی میدان تجریش از عمارت تابستانی خود به ملاقات پدرم می رفت. در آن زمان گوجه فرنگی در ایران شناخته شده نبود و در غذا استفاده نمی شد.

پدر من که از سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۳ هجری قمری در اروپا زندگی می کرد.مقداری بذر سبزیجات جدید و ناشناخته از جمله دانه های گوجه فرنگی به ایران ارسال کرد. که بسیار سبک و سبک وزن هستند ، و در یک نامه جداگانه با بسته بندی این دانه است. دستور داد که چگونه و چه چیزی آن را در برهه ای از سال روی زمین بکارید و به آن آب دهید تا رشد کند و میوه بدهد. وی به ویژه تأکید کرد که باید سعی کنند آن را افزایش دهند و بوته بزرگی بسازند.اما عموم مردم از خوردن گوجه فرنگی می ترسیددن. بالاخره یکی پیدا شدکه این ترس را از ذهن مردم بیرون کند.

یک مرد شجاع سرنوشت گوجه فرنگی را تغییر داد!

با گسترش باور در مورد خطرات گوجه فرنگی ، رد این باور دشوار شد. اما این پایان ماجرای گوجه فرنگی نبود. تا اینکه یک مرد قاجاری ترس از خوردن گوجه فرنگی را در ایران تغییر داد!

طبق سنت سالانه ، شاهزاده عزالدوله به باغ فردوس آمد و هنگام قدم زدن در باغ. چشم های او به یک گیاه گوجه فرنگی افتاد و میوه های رنگارنگ آن توجه او را به خود جلب کرد. اما وقتی فهمید که کسی آن را نمی خورد و ترس از مسمومیت وجود دارد ، بسیار تعجب کرد. او به باغبان گفت مقداری از آن را به عمارت بیاورید ، سپس با خوشحالی فراوان پیش مادرم آمد و مدتی این سبزی را ستود. او از آشپز خواست تا دستور دهد آب را در چند وعده غذای مناسب که برای ناهار آماده می شود ، بگیرند. آن روز به مقدار محدود. در میز اول ، او غذای سفارشی خود را خورد و از آن لذت برد. دیگران را به خوردن این معجون جدید ترغیب کنید.

مخاطبان تا آن روز از خوردن گوجه فرنگی خودداری می کردند. وقتی دیدند که شاهزاده آن را خورده است و کاری انجام نشده است. البته آنها با هر طعم و مزه ای ، روز بعد ذغال را روی آتش می خوردند و بیشتر دوستش داشتند ، چون می دانستند این بهترین مکمل غذای کبابی است.

اما با رونق بهره گیری از گوجه فرنگی آشپزی ایرانی متکی به بهره گیری از آن شد.از ابتدای بهره گرفتن از این ماده غذایی ،برخی مردم به آن “آلو اروپایی”میگفتند و در بیشتر غذاهای گرم از آن استفاده می کردند،اما از آن همچنین به صورت خام خورده می شد. از آن پس یافتن یك میز ناهار در ایران كه شامل یك بشقاب شامل مخلوطی از گوجه فرنگی و پیاز خرد شده و همچنین خیار و نیز گیاهان و سبزیجات به نام  سالاد تازه نباشد ، بسیار مشکل شد.این خوردنی ترکیبی با گوجه فرنگی را به نام سالاد شیرازی نامگذاری کردند که  با لیمو وروغن زیتون تکمیل شده است.

هم اکنون کشت گوجه فرنگی در ۲۷ استان کشور انجام شده و سطح زیر کشت آن به ۸۵ هزار هکتار ومیزان تولید آن به  بیش از۴.۲ میلیون تن رسیده است.

گروه کسب و کار