کسب‌وکارهای نوپا:جمعی از بزرگترین دانشمندان معاصر که جهان را متحول کردند،در این تصویر حضور دارند. بسیاری معتقدند  که بشر چنین جمعی دیگر به خود نخواهد دید.این دانشمندان با ارایه نظریاتشان دنیا را نیز از نظر کار و اشتغال وارد عرصه دیگری کردند.آنها همچنین دارای تفکر جهانی بودند.این گروه از دانشمندان نخستین بار در اولین کنفرانس Solvay، در سال ۱۹۱۱، بروکسل، بلژیک، گرد هم آمدند.

حاضران در تصویر:

نشسته (راست به چپ: والتر نرنست، مارسل بریلوین، ارنست سولوای (او در هنگام گرفتن عکس دسته جمعی بالا حضور نداشت؛ پرتره او قبل از انتشار تصویر به طرز خامی چسبانده شده بود)، هندریک لورنتز، امیل واربورگ، ژان باپتیست پرین، ویلهلم وین، ماری اسکلودوسکا-کوری و هانری پوانکاره. ایستاده (راست به چپ): رابرت گلدشمیت، ماکس پلانک، هاینریش روبنس، آرنولد سامرفلد، فردریک لیندمان، موریس دو بروگلی، مارتین نادسن، فردریش هاسنورل، ژرژ هاستلت، ادوارد هرزن، جیمز هاپ‌وود جین، ارنست رادرفورد، هایک کامرلینگ، هایک کامرلینگ. و پل لانگوین.

کنفرانس سولوای که توسط صنعتگر بلژیکی ارنست سولوای در سال ۱۹۱۲ تأسیس شد، نقطه عطفی در دنیای فیزیک به حساب می آمد. این کنفرانس ها در بروکسل به مسائل برجسته برجسته در فیزیک و شیمی اختصاص داشت.

اما معروف‌ترین کنفرانس، پنجمین کنفرانس بین‌المللی سولوای در اکتبر ۱۹۲۷در مورد الکترون‌ها و فوتون‌ها بود، جایی که برجسته‌ترین فیزیکدانان جهان برای بحث در مورد نظریه کوانتومی تازه فرمول‌شده گرد هم آمدند. چهره های برجسته آلبرت انیشتین و نیلز بور بودند.تصویر بعدی مربوط به این کنفرانس است.

حاضران در تصویر :

ردیف اول ایستاده: آگوست پیکارد، امیل هنریوت، پل ارنفست، ادوارد هرزن، تئوفیل دوندر، اروین شرودینگر، جی ورشافلت، ولفگانگ پائولی، ورنر هایزنبرگ، رالف فاولر، لئون بریلوین.

ردیف میانه نشسته: پیتر دبی، مارتین نادسن، ویلیام لارنس براگ، هندریک آنتونی کرامرز، پل دیراک، آرتور کامپتون، لوئیس دو بروگلی، مکس بورن، نیلز بور.

ردیف جلو نشسته: ایروینگ لانگمویر، ماکس پلانک، ماری کوری، هندریک لورنتس، آلبرت انیشتین، پل لانگوین، چارلز یوژن.

در این کنفرانس انیشتین که از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ دلسرد شده بود، گفته: «خدا تاس نمی‌اندازد». بور هم پاسخ داده: انیشتین، دیگر به خدا نگو چه باید بکند. ۱۷ نفر از ۲۹ شرکت کننده در این کنفرانس،برنده جایزه نوبل بودند یا شدند، از جمله ماری کوری، که تنها در میان آنها، برنده جایزه نوبل در دو رشته علمی جداگانه شده بود.

این کنفرانس همچنین نقطه اوج مبارزه بین انیشتین و واقع گرایان علمی بود، که خواهان قوانین سختگیرانه روش علمی بودند که توسط چارلز پیرس و کارل پوپر ارائه شده بود. در مقابل آنها بور و ابزارگرایان، که خواهان قوانین سست تری بر اساس نتایج بودند، قرار داشتند.اختلاف آنها از این نقطه شروع شد.

گروه اموزش