کسب‌وکارهای نوپا:پوستین دوزی یکی از هنرهایی است که قدمت آن به زمانی برمی گردد که انسان برای گرم کردن خود به اولین چیزی که فکر کرد پوست بود و نشانه استفاده از پوست در نقاشی های روی دیوار نگاره های قدیمی یافت می شود.

طبقات مختلف جامعه با توجه به رتبه و درجه بندی اجتماعی خود از پوست استفاده می کردند. افراد متمول پوست حیوانات با ارزش تر مانند ببر و پلنگ را بر روی دوش خود می انداختند.

پوستین، به لباسی زمستانی گفته می شود که تمام یا قسمت عمده ی از آن از پوست حیوانات پشم دار ساخته شده باشد. در ایران از پوست گوسفند (شامل حداقل بیست نوع مختلف) و سایر حیوانات حلال گوشت برای دوختن پوستین استفاده می شود. در گذشته بسیاری از پوستین دوز ها در شاندیز در محله نوغان گرد هم می آمدند.

شیوه ی کار آنان به این ترتیب بوده است : ابتدا پوست تازه گوسفندان پر پشم را به دباغخانه می بردند ، پشت پوست ها را با نمک و آرد جو آش می دادند ، کارد می کشیدند ،رنگ می زدند و در آفتاب می گستراندند تا به صورت چرم نرم و زرد رنگی در آیند ، آنگاه آنها را اصلاح کرده و برای تهیه انواع پوستین برش می دادند و به هم می دوختند.

در حال حاضر پوستین دوزی به عنوان صنایع دستی مشهد در سازمان صنایع دستی خراسان رضوی به ثبت رسیده است.

امروزه در بعضی از روستاهای استان خراسان، عده معدودی از روستاییان مبادرت به این امر می کنند. اما به علت ‏گرانی بیش از حد پوست هر روز تعداد این افراد کاسته می شوند.

گروه آموزش