کسب‌وکارهای نوپا:تولید خمیر ترش شغل آبا و اجدادی مردم در قطب جنوب است.هنگامی که تریشا کاستلو ۲۵ سال پیش خانه تالکینتا را خرید، سه چیز به او داده شد: سند، مجموعه ای از کلیدها، دستورالعمل تولید یک پیش غذای خمیر ترش که مالک قبلی گفته بود به سال ۱۹۰۲ برمی گردد. جمعیت تالکینتا در آلاسکا در طول سال حدود ۹۰۰نفر است، اما در یک سال عادی، خدمه کاستلو روزانه صدها پوند کیک داغ با خمیر ترش تهیه می کنند که هر کدام با مجموعه ای از انواع توت ها یا چیپس های شکلات مخلوط شده و در کنار بشقاب قرار داده شده است. آنها بین گردشگران، مردم محلی و به ویژه کوهنوردان بسیار زیاد و بسیار محبوب هستند، که اغلب برای صرف غذا قبل از شروع تلاش های خود در قله دنالی، بلندترین قله کوه در آمریکای شمالی، در آنجا توقف می کنند.
قرنطینه های همه گیر بهار گذشته، همراه با کمبود مخمر، شور و شوق پخت خمیر ترش را در سراسر ایالات متحده ایجاد کرد، اما در آلاسکا، تقریباً تا زمانی که غذای کاستلو در حال جوشیدن بوده، نان تند یک نقطه تماس فرهنگی مهم بوده است. آلاسکاها آنقدر با خمیر ترش همذات پنداری می کنند که ساکنان دیرینه اغلب «خمیر ترش» نامیده می شوند و بسیاری از مشاغل در آلاسکا از این کلمه برای تأکید بر تجربه یا طول عمر خود استفاده می کنند،
کاستلو تاریخنگار؛در مورد خمیر ترشی که تازه واردان اوایل قرن بیستم را تغذیه می کرد، می گوید: «این [بخشی از] تاریخ آلاسکا است. “این تاریخ همه کسانی است که برای آزمایش شانس خود در وحشی آلاسکا آمده اند، فقط از کیسه آرد خود زنده مانده اند. این بخشی از ماست.” سو دیو، مورخ آلاسکا توضیح می دهد که مورخان بر این باورند که خمیر ترش قدیمی ترین شکل نان خمیر شده است و قدمت آن حداقل به مصر باستان بازمی گردد. در حالی که توسعه مخمر و جوش شیرین تولیدی تجاری در دهه ۱۸۰۰ محبوبیت خمیر ترش را در شهرها از بین برد، آمریکایی هایی که به سمت غرب، به ویژه مناطق غنی از طلا در سانفرانسیسکو و آلاسکا می رفتند، به آن به عنوان یک منبع غذایی ثابت متکی بودند. روث آلمن، نویسنده کتاب آلاسکا سورداف (۱۹۷۶) می نویسد: «پلیس سواره کانادا اجازه نداد هیچ یک از جویندگان طلا از مرز گذرگاه چیلکوت عبور کنند، بدون اینکه یک سال آذوقه داشته باشند.
پخت انواع دیگر نان نیاز به تخم مرغ، شیر و مخمر دارد که یا به سختی به دست می آمد یا برای معدنچیانی که همه آذوقه خود را از روی گردنه های کوهستانی حمل می کردند، وزن غیرضروری داشت. با این حال، با خمیر ترش، کاوشگران فقط به حمل آرد و جمع آوری آب برای پخت نان، بیسکویت، پنکیک، کلوچه و غیره نیاز داشتند. و یک استارتر که با آرد تازه نگهداری می‌شد و تغذیه می‌شد، می‌توانست برای مادام‌العمر زنده بماند. کاستلو می گوید: «این یک غذای زنده ماندن است. “این چیزی است که شما باید از آن مراقبت می کردید تا بتواند از شما مراقبت کند.”
گروه آموزش
افزودن دیدگاه